بسیاری از اندیشمندان تلاش کرده‌اند نظریه عدالت اقتصادی را تبیین کنند؛ اما اکثر این مطالعات ناظر به عدالت درون‌نسلی بوده و مطالعات نادری در حوزه عدالت بین‌نسلی صورت گرفته‌ است. در استفاده از منابع طبیعی باید حد وسط مراعات شود؛ یعنی نه همه مخارج خرج این نسل شود و نه اینکه همه‌ آن برای آیندگان باقی بماند و این نوع مدیریت درآمدها، در صورتی که کارآمد باشد به عدالت نزدیک‌تر است. 
در قانون اساسی حفاظت از محیط زیست که نسل امروز و نسل‌های بعد باید در آن حیات روبه‌رشدی داشته باشند، وظیفه همگانی دانسته شده است. همچنین انفال و ثروت‌های عمومی در اختیار دولت است که باید طبق مصالح عامه آن‌ها را صرف کند. حال نحوه بهره‌برداری و سرمایه‌گذاری دولت در حوزه منابع طبیعی از چه سیاست‌هایی باید تبعیت کند تا نهایتا عدالت اقتصادی برای نسل امروز و فردا محقق شود.
یکی از چالش‌های جدی این حوزه که تبدیل به مسئله شده است، نبود توازن در بهره‌برداری از منابع و در نتیجه از دست رفتن سرمایه‌های طبیعی برخی منابع است. مسئله محیط زیست، منابع طبیعی و حفاظت از آن وارد مرحله بحرانی شده در حالی‌که سیاست‌های موجود برای تحقق عدالت در بهره‌وری از این منابع پاسخگو نیست.