رفع فقر اصلی‌ترین رکن عدالت اقتصادی است. بسیاری رفع فقر را به معنای تامین حداقلی معیشت برای آحاد جامعه اسلامی اعم از مسلمان و غیر مسلمان می‌دانند. به این ترتیب که اگر افراد یک جامعه بتوانند با حداقل درآمد نیازهای اساسی خود شامل خوراک، پوشاک، مسکن و نیازهای آموزشی، بهداشتی و فرهنگی را تامین کنند می‌توان گفت که فقر در جامعه معنایی ندارد و ایجاد چنین فضایی در جامعه بر عهده دولت و آحاد جامعه اسلامی است.
یکی از مهم‌ترین نمودهای نابرابری، وجود طبقات فقیر در جامعه در مقابل طبقات سرمایه‌دار است. دولت‌ها عموما خطی فرضی تحت عنوان خط فقر را ترسیم می‌کنند و تلاش دارند با اقدامات حمایتی افراد را بالاتر از خط فقر نگاه دارند. اما صرف برطرف کردن نیازهای بنیادین افراد کافی خواهد بود؟
این ایده که سیاستگذاری برای رفع فقر و از بین بردن نابرابری‌ها ارتباط ویژه‌ای با  نیازهای بنیادین دارد، در حقیقت دیدی فایده‌گرایانه به انسان دارد و به نوعی تقلیل‌گرایی خواهدبود. به هنگام بررسی نابرابری‌ها باید عاملیت انسان مرکز توجه قرار بگیرد لذا صرف کمک‌های پولی برای تأمین نیازهای اساسی کافی نخواهد بود. افراد باید توسط دولت‌ها توانمند شوند و آزادی عملی به دست آورند تا در نتیجه‌ی آن بتوانند زندگی خود را محقق کنند. 
تا زمانی که رأس هرم به صورت افسار گسیخته‌ای به انباشت ثروت مشغول باشد، چگونه می‌توان آرمان برابری را در پیش گرفت. فقر پدیده‌ای است که در اثر نابرابری‌ها خلق می‌شود. از همین روی است که درهم‌تنیدگی مفاهیم برابری، نابرابری و فقر باید مورد توجه قرار گیرد. چه سیاست‌هایی برای رفع فقر و محرومیت در مقابل دولت است و سیاست‌های موجود تا چه اندازه راهگشاست؟
در بحث حمایت از فقرا، رویکرد نخست، حمایت از طریق «قیمت» است که تاکنون، اقتصاد ایران از این رویکرد بهره برده است. به اعتقاد برخی این سیاست به هدف اصابت نمی‌کند؛ زیرا همه جامعه را هدف قرار می‌دهد و چون منابعی که لازم دارد، منابع بزرگی است، نتیجه این می‌شود که دولت‌ها نمی‌توانند پای اجرای این سیاست بمانند و ضد اهداف اولیه عمل می‌کند. رویکرد دیگر، حمایت از طریق «درآمد» است. در این رویکرد لازم نیست حمایت از تمام افراد باشد، بلکه باید سطح معینی از رفاه تعریف و اعلام شود. هرکس پایین‌تر از این سطح قرار دارد، برحسب فاصله‌ای که نسبت به آن سطح دارد، باید مورد حمایت قرار گیرد. از طرفی در زمینه رفع فقر دو رویکرد وجود دارد: برخی معتقدند اعمال سیاست‌های اقتصادی درست به تنهایی باعث رفع فقر می‌شود؛ اما در نگاه دوم، بهبود سیاست‌های اقتصادی شرط لازم است و باید سیاست‌های خاص با محوریت‌های توانمندسازی اجرایی شود. حال باید دید سیاست‌ها و رویکردهای مختلف تا چه اندازه توفیق داشته است و چه راهکارهایی می‌تواند آرمان قانون اساسی را محقق کند؟